آرزو همام زاکری لنگرودی - دانشگاه علوم پزشکی یاسوج
مهران روزبهی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

هدف: هدف از انجام این پژوهش اثربخشی آموزش رویکرد خانواده درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی بر طرحواره ناسازگارانه اولیه زنان با نارضایتی زناشویی شهر تهران به. روش پژوهش: این پژوهش از نوع کاربردی، نیمه آزمایشی (پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری کلیه زنان ناراضی از زندگی زناشویی بود. که به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای تعداد 30 زن در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار داده شدند (هر گروه 15 نفره). گروه آزمایشی طرحواره درمانی را در هشت جلسه (خانواده درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی) هر جلسه به مدت یک ساعت و هفت یک بار دریافت کردند. یافته ها: نتایج نشان داد که رویکرد خانواده درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی در بریدگی و طرد، خودگردانی و عملکرد مختلف، دیگر جهت مندی ، بهش بزنی و محدودیت های مطلع زنان با نارضایتی زناشویی مؤثر است. نتایج: بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که رویکرد خانواده درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی می تواند طرحواره های ناسازگار اولیه ای چون بریدگی و طرد، خودگردانی و عملکرد مفت حل، دیگر جهت مندی ، گوش به زنگی و محدودیت های مختل زنان با نارضایتی زناشویی را بهبود بخشد .

خانواده درمانی، طرحواره درمانی، نارضایتی زناشویی