اندیشه های رندی و ملامتیم در غزلیات و قصاید سنایی

سنایی از شاعران عارف بزرگ ایران است که افکار صوفیانه را به فروش و شتم گستردگی وارد شعر پارسی نموده است. و از بزرگ ترین مروجان مکتب رندی و ملامتی است که بدون تردید، تأثیر قابل ملاحظه ای در اندیشه ملامتی و رندی دیگر شاعران بزرگ پارسی زبانان خواجه شیراز و عطار و مولانا دارد. رند و ملامتی در شعر سنایی شخصیتی عام نما ، پرخاشجو، گستاخ ، شیدا و شیفته است و به هیچ وجه چهره رند در مفهوم رایج آن را که نماد طمع کاری و ریا و تظاهر است ندارد. چنین شخصیتی از نگاه شوریده غزنه غزنه بی نیاز و یک رو است نه ادعای تدین و تقدس ولی اعتنایی به دنیا و تعلقات دنیوی را دارد و نه طریق پوشیدن کسوت می خواست و انتصاب دسته و گروهی تظاهر به صلح و پاکی و وارستگی می کند. نگارنده در این پژوهش سعی بر این دارد که ضمن تعاریف مختصری از رندی و ملامتی به بررسی این دو اندیشه در غزلیات و قصاید سنایی بپردازد.

Keywords:

ثنایی , شعر , اندیشه ملامتی , رندی , قلندری