ملیحه پیشوایی - دانش کارشناس ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گناباد
عباس کوه نشین - گروه فقه و حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گناباد
علیرضا افتخاری
علی عباس پور

اراضی منابع طبیعی (جنگل ها و مراتع و ....) جزء انفال محسوب و در اختیار حکومت اسلامی است تا بر طبق مصالح عامه مورد استفاده قرار گیرد. اراضی غیر موات وقفی به وقفیت خود باقی و عمل به وقف می شود، مبنای فقهی و قانونی این است که چون زمین موات و چه کسی شناخته نمی شود و جز انفال به شمار می آید که در زمان حضور امام از آن امام ( ع) است و در غیاب امام، در اختیار ولی فقیه و دولت اسلامی است، بنابراین کسی مالک زمین موات می شود تا بتواند آن را وقف کند بلکه ابتدا باید با راه های شرعی و قانونی زمین را احیا و عمران کند تا پس از مسجل شدن مالکیت خود، بتواند آن را وقف کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی فقهی حقوقی وقف اراضی منابع طبیعی انجام شده است. این مطالعه توصیفی - کتابخانه ای و مرور اطلاعات گردآوری شده از پایگاه اطلاعات از جمله گوگل اسکولار، مگ ایران، پایگاه تخصصی نور، پایگاه تخصصی علوم انسانی استفاده و انتخاب شدند. یافته های حاصل از این پژوهش این است که در وقف اراضی منابع طبیعی چنین اراضی جزء انفال است و به اراضی منابع طبیعی باطل است. از نظر فقها مراتعی که در حریم موقوفات قرار دارد از نظر احکام تابع ذی الحریم می باشند.

فقه، حقوق، ، اراضی، منابع طبیعی