جایگاه ایران از منظر حقوق بین الملل انسانگرایانه

کشور ایران سالهاست که در مجامع و سازمان های بین المللی بویژه سازمان ملل متحد به بهانه عدم رعایت حقوق بشر به اتفاق آراء محکوم می شود و تاکنون حدود 21 قطعنامه در راستای وضعیت حقوق بشر در ایران به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسیده است. اگرچه به طور کلی قطعنامههای مجمع عمومی ملل متحد جزء منابع اصلی حقوق بینالملل منظور نمیشوند، اما حقوقدانان معتقدند این قطعنامه ها، انعکاس افکار عمومی جهان بوده و در دراز مدت اثر حقوقی دارند. قطعنامه های صادره از سوی کمیسیون حقوق بشر و مجمع عمومی ملل متحد در خصوص وضعیت حقوق بشر در ایران بیشتر به مسایلی نظیر تبعیض نسبت به اقلیتهای مذهبی، اقلیت های قومی و اقلیت زبانی، تبعیض نسبت به زنان و دختران، آزادی مطبوعات، آزادی بیان، بسته شدن روزنامه ها و سایت های اینترنتی، بالا بودن میزان اعدام ها، شکنجه ها و تنبیهات غیر انسانی، تعیین مجازات مرگ، انحلال اجباری احزاب سیاسی، خشونت مستمر نسبت به فعالان حقوق بشر، سازمانهای غیر دولتی، مخالفان سیاسی و مذهبی، اصلاح طلبان سیاسی، روزنامه نگاران، نمایندگان مجلس اشاره داشته اند. بدیهی است که همین مستندات در موارد متعدد مبنای کار گزارشگران مذکور و در نهایت قطعنامه های سازمان ملل برای محکومیت ایران برای نقض حقوق بشر قرار میگیرد. لذا در این پژوهش به بررسی جایگاه ایران از منظر حقوق بین الملل انسان گرایانه پرداخته می شود.

Keywords:

ایران , سازمان ملل متحد , حقوق بین الملل , حقوق بشر