بررسی رابطه باطن و ظاهر آدمی در نگاه دین و کارکردهای آن بر پرورش شخصیت متربی

هدف از مقاله حاضر یافتن پاسخی برای سؤالات ذیل است: 1.در مورد رابطه ظاهر و باطن آدمی در اسلام چه اصلی مطرح است ؟ 2.در مورد رابطه باطن و ظاهر آدمی در اسلام چه اصلی مطرح است ؟ 3.آیا باطن و ظاهر آدمی در دیدگاه اسلام تأثیر متقابلی بر هم دارند؟ روش های تربیتی برآمده از این دیدگاه در رابطه با پرورش مرتبی کدامند؟ روش این مطالعه از نوع مروری بوده و نتایج بدین شرح می باشند: در رابطه با تأثیر (ظاهر بر باطن) در اسلام است که تغییر ظاهر بیان شده است این خصیصه بیانگر آن است که ظاهر آدمی در کار نقش زنی در باطن است. روش های تربیتی برآمده از این دیدگاه عبارتند از: 1.روش تلقین به نفس 2.روش تحمیل به نفس. از دیگر ویژگی های آدمی تأثیر باطن و ظاهر است. طبق این ویژگی آنچه در باطن آدمی است، در ظاهر، نقش می آفریند و هرگاه رفتاری مطلوب در ظاهر کسی پدیدار نشد می توان آن را ناشی از وضعیت درونی دانست.روش های تربیتی برآمده از اصل تحول باطن:1.روش اعطای بینش 2.روش دعوت به ایمان.همچنین برطبق اصل مداومت و محافظت به عمل : ظاهر و باطن آدمی تأثیر متقابل بر هم داشته و این از ناظر بر خصیصه از انسان است که آن را (ظهور تدریجی شاکله ) می نامیم. روش های تربیتی اصل و مداومت و محافظت در عمل:1.روش فرضیه سازی 2.روش محاسبه نفس.

Keywords:

انسان کامل , انسان شناسی , انسان شناسی دینی , اصل تغییر ظاهر , اصل تحول باطن