حق بر آموزش در اسناد بین الملل حقوق بشری

آموزش وسیله برای آسان کردن یادگیری است و کاربردهای آن عبارتند از: انتقال فرهنگ، جامعه پذیری و اجتماعی شدن، پرورش نیروی انسانی متخصص، نوآوری تعبیرها و تحرک اجتماعی و ایجاد پایگاه است. به عبارتی آموزش وسیله ای برای شکوفایی شخصیت افراد انسانی است و در اسناد بین المللی، آموزش شاه کلید استفاده از سایر حقوق انسانی است. آموزش افراد انسانی توانمند می سازد تا در زندگی خود مسئولیت پذیر باشند و در زندگی سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شرکت نمایند. در نسل اول حقوق بشر، حق آموزش انجام شده و باید تعریف می شود و در نسل دوم حقوق بشر، وظایف دولت ها و مسائل اجتماعی مطرح می شود و تحقق نسل سوم حقوق بشر بستگی به اجرای آموزش دارد. پژوهش حاضر به بررسی آموزش، اهداف و چگونگی آن در اسناد بین المللی حقوق بشر پرداخته است. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی از نوع کیفی است. که ابتدا آموزش و کارکردهای آن مورد بحث قرار گرفته است و در ادامه اهداف آموزشی و انواع آن از نگاه اسناد بین المللی حقوق بشری بحث شده است. نتایج این بررسی نشان می دهد: اجرای حقوقی مانند آزادی عقیده و بیان (ماده بیست و یکم اعلامیه جهانی حقوق بشر) ، رعایت حقوق و آزادی های دیگران و رشد آزاد و کامل شخصیت انسان (ماده بیست و نهم اعلامیه...) آزادی جریان اطلاعات، آزادی شغل ... به آموزش چگونگی آن بستگی دارد. انواع آموزش هایی که صورت می گیرد عبارتند از: آموزش دینی، آموزش بهداشت، آموزش فنی و حرفه ای، آموزش عمومی و پایه، آموزش مسائل زیست محیطی. چگونگی اجرای این حق نیز شامل اجباری بودن، رایگان بودن و برابری در آموزش می باشد. می توانست آموزش از جمله حقوق فردی، اجتماعی افراد بشر است و دولت ها مکلف به ارائه راهکارهای مؤثر جهت رشد آموزش برای اتباع خود هستند. زیرا بسیاری از اصول حقوق بشر که در اسناد بین المللی از قبیل اعلامیه جهانی حقوق بشر ، میثاق بین المللی، ... آمده با آموزش محقق می شود.

Keywords:

آموزش , حق , حق برآموزش , اسناد بین المللی , حقوق بشر