علی ریاحی - دانشجوی، MPH، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران
نرگس خانجانی - دانشیار، مرکز تحقیقات بیماری های مغز و اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان
حبیبه احمدی پور - استادیار، گروه پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران

مقدمه: یکی از روش های کنترل اعتیاد و کاهش آسیب های ناشی از آن، درمان نگهدارنده با متادون می باشد. اما عوامل مرتبط با شکست درمان با متادون به اندازه کافی مطالعه و بررسی نشده اند. لذا این مطالعه به بررسی علل شکست درمان بیماران تحت درمان با متادون در شهر رفسنجان انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه مقطعی، توصیفی- تحلیلی بر روی پرونده کلیه بیماران مراجعه کننده به دو مرکز درمان سوء مصرف مواد در شهرستان رفسنجان در طی سال های 92-1390 انجام شده است. پرونده های مورد بررسی در دو گروه از بیماران بررسی شدند. گروه اول (291 نفر) بیمارانی که با شکست در درمان، مواجه گردیدند و گروه دوم (309 نفر)، بیمارانی که بدون شکست با متادون، درمان شدند. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، تی تست و رگرسیون لجستیک و درنرم افزار SPSS نسخه 22 تجریه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 10/5±37 سال بود. دو گروه بیماران مورد بررسی، در نوع ماده مصرفی (P/0/001). بیماری روانی همراه (P=0/011). مرکز درمان کننده بیمار (P<0/001). دوز متادون مصرفی (P=0/018) و وضعیت تأهل (P<0/001) دارای اختلاف معنی دار آماری بودند. سن، مدت اعتیاد مصرف همزمان دوماده یا بیشتر از دو ماده مخدر، تعداد موارد درمان قبلی اعتیاد، وجود بیماری جسمی و سابقه مشکلات قانونی اختلاف آماری معنی داری نداشتند. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد اگر درمان نگهدارنده با متادون با درمان بیماری های روانی بیماران، رفع مشکلات خانوادگی، دوز کافی متادون و کاهش هزینه های درمانی همراه شود. می تواند برای کنترل و درمان اعتیاد بیش از پیش مؤثر واقع گردد.

متادون، درمان نگهدارنده شکست درمان، مراکز ترک سوء مصرف مواد مخدر