رزیتا سپهرنیا - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن، گروه علوم اجتماعی، رودهن، ایران

زمینه: امروزه، گردشگری مهمترین کالای تجاری و شاخص رفاه زندگی و سبک زندگی است که به ویزه در کشورهای درحال توسعه مورد توجه است. تمایل روز افزون ملت ها برای آشنایی با تمدن ها و فرهنگ هاف سبب شده اند که این عامل بتواند در ارتقاء سرمایه فرهنگی جامعه به ویژه در بعد ملی با ایجاد همگرایی و غرور ملی به طور مثبت بدرخشد. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه و رابطه میان شاخص های ثنعت گردشگری و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران است. روش: از نظر هدف این تحقیق کاربردی و از نظر گردآوری اطلاعات، توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری 350 نفر از مدیران ارشد و کارشناسان فرهنگی در 31 استان کشور است که از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش پرسشنامه هایی محقق ساخته است که با پایایی ضریب آلفای کرونباخ (0/816) تأیید شده اند. برای آزمون فرضیه های آماری پژوهش، از تحلیل عاملی و تحلیل معادلات ساختاری و ضریب تعیین چندگانه استفاده شده است. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که مؤلفه، «گردشگری» در وضعیت موجود 71% و در وضعیت مطلوب 43% از تغییرات ارتقاء سرمایه فرهنگی را تبیین و پیش بینی می کند. نتایج مشخص می کنند که بین «گردشگری» و «حفظ و صیانت از میراث فرهنگی» و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد و شاخص های این دو مؤلفه به درستی می توانند ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران را به ویزه در شرایط موجود پیش بینی کنند. نتیجه گیری: از آن جایی که جایگاه وضعیت مطلوب صنعت گردشگری و میراث فرهنگی نسبت به وضعیت موجود در این پژوهش کاهش یافته است، ایجاد نگرشی خلاق به سیاست گذاری فرهنگی در قالب مدیریت استراتژیک فرهنگی صنعت گردشگری و میراث فرهنگی راهکار برون رفت از این مشکل است، راهکاری که برنامه ریزان در راستای تحقق سیاست گذاری های ارتقاء فرهنگی فراهم می کنند.

نگرش خلاق، صنعت گردشگری، ارتقاء سرمایه فرهنگی، ایران