بررسی تأثیر انواع پلیمر ترموپلاستیک الاستومر بر حساسیت رطوبتی مخلوطهای آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای

رطوبت همواره به عنوان یکی از عوامل عریان شدگی آسفالت مطرح است. از بین بردن یا کاهش آثار رطوبت در مخلو طهای آسفالتی گرم از مهم ترین مسائل متداول روسازی است و یکی از راههای دستیابی به این هدف، استفاده از مواد افزودنی و تغییر در ساختار دانهبندی آسفالت است. تغییر در نوع دانه بندی به دلیل تغییر در میزان قیر بهینه و در واقع افزایش میزان قیر بهینه می تواند تأثیر بسزایی درکاهش نفوذ آب به سنگدانه ها و در نتیجه کاهش حساسیت رطوبتی داشته باشد. دانه بندی مورد استفاده در این تحقیق از نوع میان تهی و از نوع مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای است. در این نوع از مخلو طها به دلیل مصرف قیر زیاد، پدیده ریزش قیر اتفاق می افتد که می تواند ضخامت قیر در اطراف سنگدانه ها را کاهش داده و موجب نفوذ آب و کاهش چسبندگی میان قیر و سنگدانه ها شود.از این رو به منظور تثبیت مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای از الیاف یا اصلاح کننده های پلیمری استفاده می شود. پلیمرهای ترموپلاستیک الاستومر از دسته پلیمرهایی هستند که خواص الاستومری و پلاستومری را، همزمان در خود دارند و در این پژوهش سعی بر بررسی حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای اصلاح شده با دو نوع از این پلیمرها به نام های Lucobitو WKR-2 با درصد های مختلف و مقایسه آن با 5% SBS در آزمایش مدول برجهندگی، مقاومت کششی غیر مستقیم و نسبت استقامت مارشال شده است. نتایج نشان می دهد با افزایش درصد پلیمر های مذکور، مدول برجهندگی و نسبت آن، مقدار ITS و TSR و همچنین استقامت مارشال و نسبت مستغرق به خشک آن افزایش یافته و نتایج بهتری در درصد های بالا نسبت به 5% SBS از خود نشان م یدهند.

Keywords:

حساسیت رطوبتی , مخلوط های AMS , پلیمر SBS , مقاومت کششی غیرمستقیم , مدول برجهندگی