بشیر جم - استادیار زبان انگلیسی دانشگاه شهرکرد، ایران

شناسهٔ سوم شخص مفرد، یعنی /ad-/ در لهجهٔ محاورهای معیار به صورت [e] و در لهجهٔ اصفهانی به صورت [ed] تلفظ می شود. تلفظ معیار نتیجهٔ حذف همخوان /d/ و تبدیل واکهٔ /a/ به [e] است. ولی در لهجهٔ اصفهانی همخوان /d/ حذف نمی شود، بلکه فقط واکهٔ /a/ به [e] تبدیل می شود. همچنین، در هر دو لهجهٔ محاورهای معیار و اصفهانی اگر آخرین واج فعل واکهٔ /o/ باشد همخوان /d/ حذف نمی شود، واکهٔ /a/ نیز به واکهٔ e] تبدیل نمی شود، بلکه حذف می شود. در نتیجه، شناسهٔ سوم شخص مفرد به صورت [d] تلفظ می شود. هدف این مقاله این است که دلایل تلفظ شناسهٔ سوم شخص مفرد به این سه صورت مختلف، در چارچوب نظری بهیکی (2004 /1993 ,Wide. Prince & Smolensky) از طریق دستیابی به رتبه بندهای دربرگیرنده از محدودیتهای مختلف مورد تحلیل و تبیین قرار بگیرد. در این پژوهش پیش از ورود به مباحث نظریهٔ بهینگی استدلال می شود که حذف همخوان /d/ زمینه چین تبدیل واکهٔ /a/ به [e] در لهجهٔ محاورهای معیار است. همچنین، استدلال می شود که اگرچه تبدیل واکهٔ /a/ به [e] در هر دو لهجهٔ محاورهای معیار و اصفهانی رخ می دهد، دو محدودیت نشانداری مختلف عامل رخداد این فرآیند در هریک از این دو لهجه هستند. این پژوهش

شناسهٔ سوم شخص مفرد، حذف پایانی، بالارفتگی، لهجهٔ اصفهانی، نظریهٔ بهینگی،