نصیب بابایی - عضو هیئت دانشکده سلامت مشکین شهر دانشگاه علوم پزشکی اردبیل ایران
مرضیه آوازه - بیمارستان باقرالعلوم اهر

خشونت محل کار مسئله ای مهم و جدی در سیستم ارائه خدمات بهداشتی درمانی در سراسر جهان است. پرستاران به علت قرار گرفتن در شرایط استرسزا بیشتر از سایر کارکنان بیمارستان در معرض خشونت قرار دارند. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی درک پرستاران و بستگان بیماران از ماهیت خشونت محلکار علیه پرستاران در مراکز آموزشی درمانی تبریز بود روش پژوهش: در این پژوهش توصیفی - مقایسه ای 800 نفر از پرستاران و بستگان بیماران که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مطالعه پرسشنامه تعدیل شده سازمان بهداشت جهانی بود که با ایجاد تغییراتی مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافتهها توسط نرم افزار آماری SPSS/Ver.21 انجام یافت. یافته ها: پرستاران و بستگان بیماران خشونت کلامی را شایعترین و خشونت جنسی را کمترین نوع خشونت نسبت به پرستاران گزارش نمودند. هر دو گروه بستگان بیماران و خود بیماران را بیشترین عاملان خشونت علیه پرستاران دانستند. پرستاران، بیشتر علل دردسترس بودن پرستاران، نبود انگیزه و رضایت شغلی در پرستاران و نگرانی درباره سلامتی از طرف بیمار یا همراه بیمار را در ایجاد خشونت محل کار علیه پرستاران مهم دانستند در حالی بستگان بیماران، برخورد نامناسب پرسنل، وضعیت ناراحت کننده و نگرانی مرتبط با سلامتی و انتظار طولانی مدت برای دریافت خدمات بهداشتی را با اهمیت قلم داد کردند. توافق زیادی بین دیدگاه دو گروه در رابطه با واکنش پرستاران نسبت به اعمال خشونت محلکار علیه آنان وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تأیید کننده گزارشات پرستاران از ماهیت خشونت محل کار علیه آنان در مراکز درمانی ایران است. به نظر میرسد که ترکیبی از ارتقاء مهارتهای ارتباطی پرستاران، کنترل بیشتر بر همراهان بیماران و پیگیری جدیتر موارد اعمال خشونت محلکار علیه پرستاران بتواند سبب کاهش موارد خشونت گردد

خشونت، خشونت محل کار، پرستاران، بستگان بیماران