حمید حیدری مکرر - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،گروه جغرافیا،دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه زابل
طاهره محمدزایی راد - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،گروه جغرافیا،دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه زابل
فهیمه کاظم ن‍ژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،گروه جغرافیا،دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه زابل

امروز دستیابی به پایداری و شناخت عوامل بسترساز ناپایداری زیست محیطی، از مباحث عمده به ویژه در کشورهای در حال توسعه به شمار می رود محیط زیست مهم ترین مؤلفه زندگی انسان ها محسوب می شود. در واقع بدون وجود چنین بستری، اهداف توسعه حاصل می شود. بنابراین می توان اذعان کرد که پایداری زیست محیطی، شرط لازم برای نیل به توسعه پایدار است. برای رسیدن به پایداری زیستی باید توجه همه جانبه به مؤلفه های اجتماعی و اقتصادی و اکولوژیکی صورت گیرد. سیستان ایران به دلیل موقعیت ویژه جغرافیایی، همواره به جهت دخالت عوامل مستند در معرض ناپایداری زیست محیطی قرار دارد لذا هدف این مطالعه بررسی عواملی است که موجب برهم خوردن تعادل زیستی در منطقه سیستان شده است و در پایان راهبردهایی جهت مواجهه با ناپایداری زیستی در این منطقه ارائه خواهد شد. این تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی و گردآوری اطلاعات با استفاده از روش کتابخانه ای - اسنادی صورت گرفته است یافته های این پژوهش بیانگر آن است که عواملی نظیر پایین بودن میزان بارندگی، فقدان یا کمبود آب، بالا بودن درجه تبخیر و تعرق، وزش بادهای 120 روزه در بروز ناپایداری در منطقه سیستان نقش مؤثری داشته است.

ناپایداری،محیط زیست،توسعه پایدار،سیستان