حسن خدایی استیار - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت کشاورزی دانشگاه تهران
میلاد کیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه کشاورزی دانشگاه تهران
فریده امانی نظری - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه کشاورزی دانشگاه تهران
علی اسدی - استاد پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران

در حال حاضر حفظ محیط زیست و دستیابی به توسعه پایدار از مباحث اصلی و اساسی است که با اجرای طرح های جامع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، در سرلوحه برنامه ممالکت مختلف جهان ازجمله ایران قرار گرفته است. با وجود پیشرفت های چشمگیری که در زمینه اصلاح نباتات، آبیاری، کنترل آفات و بیماری و بهبود وضعیت خاک و اخیراً بیوتکنولوژی خاص شده است،تاثیر فرسایش خاک، استخراج مواد غذایی و شور شدن خاک و آب و خاک، آلودگی آب ها، بیابان زایی و جنگل زدایی تشدید گازهای گلخانه ای و غیره بر محیط زیست از خسارات عمده کشاورزی و محیط زیست می باشد. بنابراین تدوین سیاست های حمایت از منابع کشاورزی به منظور کاهش اثرات منفی زیست محیطی و پیش در جهت کشاورزی پایدار نیازمند در نظر گرفتن عواملی است که نحوه برخورد قشر محروم کشورهای در حال توسعه و طبقه مرفه کشورهای دیگر را با منابع طبیعی تعیین کند. سیستم های کشاورزی آینده باید به نحوی باشد که از منابع موجود در مزرعه به نحو احسن استفاده شود.افزایش تثبیت ازت، تولید مواد آلی پیش تر، مدیریت تلفیقی آفات، مقاومت ژنتیکی به آفات و تنش های محیطی و افزایش فعالیت های بیولوژیکی، همگی از عوامل مؤثر در کارایی استفاده از منابع هستند و مدیریت صحیح نیست در بهبود کارایی استفاده از منابع مؤثر می باشد و می تواند جایگزین انرژی های ورودی گران قیمت شود. این مطالعه به روش مروری توصیفی تهیه گردیده است و در گردآوری داده ها و اطلاعات تازه و سه کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است و برای تحلیل نهایی داده های گردآوری شده مرتبط با موضوع تحقیق مورد شناسایی، بررسی قرارگرفته اند.

محیط زیست،کشاورزی پایدار،فرسایش ، شوری، الودگی،منابع طبیعی