سعید قاسمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد نیشابور واحد علوم و تحقیقات خراسان رضوی
شهاب عباس زاده - عضو هیت علمی دانشگاه حکیم سبزواری

پیاده راههایا مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکانهای امن و لذت بخش برای پیاده روی اختصاص داده شده اند. امروزه،در سیاستهای برنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیطهای پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده روی آسان و ایمن، محدود میکند. مطالعه حاضر به منظور بررسی و سنجش رابطه میان عوامل کمی و کیفی عناصر پیاده راه در ارتقاء کیفیت محیط شهری و افزایش ارتباطات و تعاملات اجتماعی افراد با یکدیگر در محیطی امن و سالم و مهمتر از همه احترام به هویت عابر پیاده به عنوان جزئی مهم از سیستم حمل و نقل شهری در قالب بستر کالبدی مناسب، انجام شده است که ارتقاء کیفیت مسیرهای حرکت پیاده و فضاهای مکث در جهت بهبود کیفیت فضاهای شهری را مطرح میکند. این مقاله به سنجش کیفیت محیط و به بررسی امکان ارتقاء کیفیت کمی پیاده راه محور امامت مشهد ، از دو بعد کالبدی-کارکردی و اجتماعی پرداخته است. تحلیلهای آماری مسیر،آزمون spss و لیزرل نشان میدهد که متغیر مستقل (کیفیت محیط ) با متغیرهای وابسته (حضورپذیری) با اطمینان 95% رابطه معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، بین متغیرهای وابسته تحقیق با متغیر افزایش کیفیت محیط محور امامت شهر مشهد به واسطه ارتقاء مولفه های کیفی محیط، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ بنابراین، با توجه به یافته های تحقیق امکان ارتقاء کیفیت محیط این محیط به منظور پشتیبانی و ارتقاء سطح تعاملات در بلوار امامت مشهد وجود دارد

کیفیت محیط شهری، پیاده راه ، تعاملات اجتماعی ، محور امامت ، مشهد