ابراهیم سراوانی - کارشناس ارشد زبان ودبیر ادبیات فارسی دبیرستان های زابل
سکینه پودینه آقایی - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته دینی و عربی

این مقاله می کوشد تا استفاده ی مولانا از احادیث قرآن مجید و آیات نورانی کلام وحی را در ابیات دفتر اول مثنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی را بررسی کند. مولانا برای پر بار ساختن کلام منظوم خود از بسیاری از آیات قرآن بهره های فراوان برده است. همچنین او از احادیث پیامبر مکرم اسلام (ص) در بسیاری از ابیات دفتر اول مثنوی استفاده کرده است که نشان از اطلاعات وافر او از دین و شریعت اسلام و سخنان حکیمانه و برخواسته از بارگاه الهی پیامبر (ص) دارد. مولانا با نگرشی عارفانه ، اولیاء را به سایه ای تشبیه می کند که راه را به سوی خورشیدنور » خود سایه خداست، و اولیاء بدان گونه که در دنیا ظاهر می شوند. صورت ظاهر « کاینات » نشان می دهند، چون هستند که به آن نور رؤیت می شوند و این نور، نور محمد(ص) است. در نظر مولوی اشاره به آیات « خورشید خدا مورد نظر از این بابت است که درک و پذیرش حقایق الهی تنها به استدلال نیست. بلکه باید از دل، به معجزاتپیامبران ایمان آورد. راه چاره آن هم کنار زدن هوای نفس است. که تا وجود دارد مانع ایمان آوردن می شود. لذا به جای تأویل قرآن و آیات و معجزات ،آدمی باید خویش را تأویل کند

مولوی ، قرآن ، پیامبر اسلام (ص)، آیات ، روایات