تأدیب

پروردگار هستی آفرین هستی انسان را با خاک و آب سرشته است خاک را از زمین های پست و یا سر به فلک کشیده از زمین های شور و یا شیرین در هم آمیخته آن گاه به کمک آب مایه حیات بر آن قالبی و سپس روحی عطا کرده که اگر محصول این حاصل بخواهد او و آدمی خطاب شود در خدمت سرشت سر به فلک کشیده در می آید و گرنه دست به پستی می برد که پستی هست او را رقم می زند در جهان کنونی که به کمک رسانه ها و فضاهای مجازی گاهی نیاز ها در یک ثانیه برآورده می شود می توان گوشه های ذهن را به این مسئله مشغول ساخت که واقعیت ها و حقیقت ها بقدری گریزان و دور از دسترس گشته اند که اهمیت باید و شاید خود را از دست داده اند چرا دنیای کنونی ما رنگ باخته است؟ چرا شادی از جمع ما گریزان است؟چرا به راحتی به ارامش نمی رسیم؟چرا خندیدن سخت شده است؟چرا با هم بودن و برای هم بودن غیر ممکن می نماید؟