مدیریت دانش و ارزش آفرینی در تحقیق و توسعه

بی گمان از قرن بیست و یکم می توان به عنوان دوران تجلی شیوه های مدیریت در عرصه های گوناگون نام برد. ظهور شاخه های متنوع مدیریت نظیر مدیریت اطلاعات، مدیریت آموزش، مدیریت یادگیری، مدیریت استراتژیک، مدیریت منابع انسانی، مدیریت دانش و … موید اهمیت این موضوع می باشد. اخیرا مدیریت دانش به عنوان موضوعی مهم در محافل و سازمان های علمی و تجاری مطرح گردیده است که باور هر دو مجموعه بر آنست که تنها سازمان های مجهز به اهرم دانش قادرند برتری های بلند مدت خود را در عرصه های پر رقابت حفظ نمایند و اگر سازمانی قادر به تشخیص دانش مورد نیاز و جایگاه مناسب استفاده از آن نباشد در عرصه های رقابتی با چالش های عمیق و جدی مواجه خواهد شد. با این دیدگاه، مدیریت دانش ابزاری است که نه تنها امکان برخورداری از دانش، اطلاعات، تاکتیک ها و استراتژی ها را فراهم می کند، بلکه توامندی سازماندهی، بکارگیری، استفاده بهینه، به موقع و به جا از آنها را نیز دارد. پژوهشگران در این مقاله، ضمن معرفی مبتکران مدیریت دانش به منظور شناخت و بررسی ویژگی های فرآیند آن در قرن بیست و یکم، به تعریف جامعی از کاربرد این مبحث در ارزش آفرینی فرآیند تحیقیقات مبادرت ورزیده اند.

Keywords:

مدیریت دانش , سلسله مراتب دانش , ارزش آفرینی تحقیق و توسعه , اشتراک اطلاعات