ارزیابی یک مدل خودبهینه ساز در شبکه های موبایل نسل جدید با رویکرد تست میدانی

بی شک، گسترش شبکه های مخابراتی بی سیم در سطح جهان، چهره ارتباطات را در طی دو دهه گذشته به صورت قابل ملاحظه ای تغییر داده است. تنوع سرویس ها، قابلیت جابجایی و در دسترس بودن این شبکه ها، سبب افزایش تقاضای کاربران برای سرویس های جدید با نرخ بیت های بسیار بالا شده است. یکی از راهکارهای منطقی به منظور کنترل منابع شبکه های موبایلی نسل جدید، استفاده از تکنیک های خودبهینه سازی است. در این مقاله سعی در حرکت به سمت تحلیل روابط میان اجزای مختلف شبکه تحت کنترل یک سیستم خودبهینه ساز خواهیم داشت که رویکرد اصلی ما تعیین حدود آستانه در روابط همسایگی مبتنی بر شرایط هر لحظه شبکه و به تبع آن، تصمیم گیری های لازم خواهد بود. اساس طرح پیشنهادی ما ارائه مدلی خودبهینه ساز مبتنی بر شاخص های همسایگی است که با به کار گیری این مدل می توانیم امکان کنترل منابع و شاخص های مرتبط با ارتباطات کلاستری شبکه موبایل را بدون دخالت نیروی انسانی و صرفا با تکیه بر هوشمندی شبکه ایجاد کنیم. به منظور هرچه کاراتر کردن طرح مورد نظر، از تکنیک داده های عظیم برای آنالیز داده ها و تصمیم گیری هرچه بهتر شبکه در اختصاص منابع استفاده نمودیم. ضمن اینکه استفاده از تکنیک منطق فازی به جای منطق باینری موجب افزایش سطح صحت خروجی های فرآیند تصمیم گیری در مدل خودبهینه ساز شده است به طوری که نتایج حاصل شده در قالب تست میدانی، کاملا مبین آن است که اعمال تغییرات هوشمندانه علاوه بر اثرات مستقیم بر پارامترهای کارایی، می تواند تا حدود زیادی بر عملکرد میدانی شبکه اثر مثبت بگذارند

Keywords:

خودبهینه سازی , ارزیابی میدانی , تخصیص منابع , داده های عظیم , ارتباطات همسایگی خودکار