ندا افضلی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات مازندران
بهنام رجبی فر - دکترا در معماری، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد قائمشهر
محمدجواد مقصودی تیلکی - دکترا در شهرسازی، استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه پیام نور تهران

رشد و گسترش شهرنشینی در جهان علی الخصوص در کشورهای در حال توسعه شرایطی را ایجاد نموده که ضرورت های زندگی در زیستگاه های بشری را دستخوش تغییرات بنیادین نموده است. تاثیرات شهرنشینی بر اجتماعات بشری به حدی بوده است که مفهوم توسعه پایدار به ضرورت اجتناب ناپذیر زندگی امروزی تبدیل شده است. در حالی که کشورهای توسعه یافته بواسطه توسعه پایدار به دنبال کاهش ناهنجاری های اجتماعی و افزایش همبستگی اجتماعی می باشند، کشورهای در حال توسعه بواسطه محدودیت های منابع اقتصادی و نرخ بالای شهرنشینی عملاً ابتکار عمل خود را از دست دادند، که افزایش بزه کاری اجتماعی، ناامنی، ناهنجاری های رفتاری و سست شدن ارکان خانواده در جامعه تنها نمونه هایی از تبعات فقدان یا کم توجهی به پایداری اجتماعی در جوامع شهری این کشورها بوده است. این تحقیق تلاش خواهد نمود به مقوله پایداری اجتماعی بعنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار پرداخته و ضمن بررسی ضرورت های توجه به پایداری اجتماعی در جامعه شهری ایران به نقش و توانمندی های این رویکرد در کاهش بحران اجتماعی کنونی و افزایش کیفیت زندگی و تقویت بنیان های جوامع اشاره نماید.

پایداری، توسعه پایدار، پایداری اجتماعی، بحران جامعه شهری