جابر نوبخت وند - کارشناسی ارشد کارآفرینی,دانشگاه تهران,دانشجوی علوم قرآنی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم,دانشکده تربیت مدرس مشهد
مصطفی اسلامبولچی - کارشناسی ارشد کارآفرینی,دانشگاه تهران
وحیده نبکونام طوسی - کارشناسی ارشد مطالعات زنان,دانشگاه الزهراء
حجت نیکونام طوسی - کارشناسی ارشد کارآفرینی,دانشگاه تهران

در سالیان نه چندان دور تفکر اصلی بر این بود که یادگیری,کار و زندگی از ه منفک و جدا هستند.به همین دلیل آموزش هنگامی بهینه و درخور محسوب میشد که قبل از آغاز فعالیت کاری به افراد داده می شد.در این نظریه آدمی زمانی را برای آموزش صرف می کرد و سپس به سمت کار و زندگی حرکت می نمود و دیگر برای آموزش زمانی نداشت.در حال حاضر این تفکر در جامعه جهانی و در عرصه های مختلف جایگاهی ندارد و آموزش جزء جدانشدنی وجود آدمی گردیده است.علی رغم اهمیت آموزش کارآفرینی در آموزش عالی,از این مساله در جهت تسهیل دستیابی به اهداف توسعه,استفاده کمی به عمل آمده است.در ایران همانند سایر کشورهای در حال توسعه,به دلیل محدودیت های اقتصادی و پایین بودن هزینه سرانه آموزشی و ... فرآیند کارآفرینی به موازات آموزش دانشگاهی توسعه نیافته است.بدیهی است آموزش اثر بخش کارافرینی مستلزم فراهم آوردن امکانات سخت افزاری و نرم افزاری مختلفی است که از جمله آنها می توان به مدرسین کارآفرینی,فضای مناسب,محتوای آموزشی,منابع مطالعاتی اشاره نمود.از جمله مهم ترین این الزامات روش یا روش های تدریس می باشد.با مطالعه تجربیات دانشگاه ها و موسسات مختلف در کشورهای جهان می توان شیوه های متنوع و مختلفی را برای آموزش کارآفرینی جستجو نمود.از این رو در پژوهش حاضر سعی شده است با به کارگیری روش بررسی اسناد و مدارک و بررسی تجربیات دانشگاه های کشورهای صاحب تجربه در آموزش کارفرینی,برخی از شیوه های تدریس مباحث کارآفرینی و مدل های مطرح شده مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.به طور خلاصه می توان گفت برای آموزش کارافرینی می توان از شیوه های سخنرانی,روش حل مساله,مصاحبه با یک کارآفرینی,مدل سنتی,مدل تجربی و مدل وارن و گیدئون و .... استفاده نمود.

روش تدریس-آموزش کارآفرینی-آموزش عالی-الگوی آموزشی