زهرا سلمان - استادیار، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه علامه طباطبایی

مقدمه: حرکت و فعالیت بدنی یکی از ویژگی های حیاتی انسان و بدیهی ترین اصول تندرستی او محسوب می شود. در کشورهایی که آموزش و پرورش آنها در تحقق اهداف تربیت بدنی و ورزش موفق بوده اند، ورزش در دانشگاه و در میان بزرگسالان از اجبار درآمده و جوانان و بزرگسالان برای ورزش از منابع شخصی هزینه می کنند .یکی از عوامل مهم در تحقق اهداف تربیت بدنی در دانشگاهها محتوای آموزش و روش آموزش در کلاسهای تربیت بدنی عمومی است. هدف تحقیق : این پژوهش با هدف بررسی میزان اثربخشی روشهای آموزشی ایستگاهی و استقامتی در کلاسهای تربیت بدنی عمومی ( 1 ) دختران دانشگاه علامه طباطبائی و سنجش میزان رضایتمندی آنها از این کلاسها انجام شد. روش شناسی تحقیق: روش این تحقیق ترکیبی از روشهای آزمایشی و توصیفی است. سنجش متغیرهای آمادگی جسمانی با استفاده از روش نیمه تجربی انجام شد که در آن متغیرهای تحقیق با استفاده از چک لیست آزمون ایفرد به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه که تحت تمرینات استقامتی و گروه دیگر تحت تمرینات ایستگاهی قرار گرفتند، اندازه گیری شد و سنجش رضایتمندی دانشجویان با استفاده از پرسشنامه متغیر ساخته صورت گرفت. جامعه این تحقیق عبارت بود از کلیه دانشجویان دختر شرکت کننده در کلاسهای تربیت بدنی عمومی ( 1) در نیمسال اول سال تحصیلی 89 - 90 که در مجموع بالغ بر 500 نفر بودند که از بین آنها تعداد 365 نفر دانشجوی دختر بر حسب تدوام شرکت در کلاسها، یکسانی زمان برگزاری کلاسها و محتوای آموزشی یکسان انتخاب شدند. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که هر دو روش آموزشی موجب تحقق اهداف تربیت بدنی در بخش توسعه آمادگی جسمانی عمومی دانشجویان می گردند و نیز بین دو گروه استقامتی و ایستگاهی در توسعه قابلیتهای جسمانی دانشجویان تفاوت معنی داری به نفع روش استقامتی وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد که میزان رضایتمندی دانشجویان در روش ایستگاهی بیش از روش استقامتی بود. نتیجه گیری: استفاده از روشهای ایستگاهی و استقامتی موجب توسعه آمادگی جسمانی عمومی می گردد و در این امر روش استقامتی بر روش ایستگاهی برتری دارد اما میزان رضایتمندی دانشجو که می تواند موجب تداوم ورزش گردد، در روش ایستگاهی بیش از روش استقامتی است.

آمادگی جسمانی، اثربخشی، تربیت بدنی عمومی، استقامتی، ایستگاهی، رضایتمندی،