محمد جعفر رضایی - دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم و تربیت، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان
ساحل بابایی - دبیر فلسفه و الهیات آموزش و پرورش شهرستان سر پل ذهاب
گلاویژ شکری - معاون پرورشی مدرسه مولوی جوانرود
ابراهیم نظری - استادیار، دانشگاه فرهنگیان

واقع گرایی یا رئالیسم، یک مکتب فلسفی است که مدعی است بین علم و معلوم قابلیت تطابق وجود دارد؛ یعنی علم می تواند جهان را چنان که واقعا هست توصیف کند. واقع گرایی متضمن مفهوم صدق (یا حقیقت) یا کذب است. هدف علم نزد واقعگرایان توصیف صادق و درست چگونگی اقعیت جهان است. چنانچه گزاره ای که به آن علم داریم، در عالم خارج از ذهن نیز برقرار باشد، علم ما از معلوم «درست» و «صادق» است. در غیر این صورت علم ما «نادرست» و کاذب است. رئالیسم در فلسفه دو معنای مصطلح دارد، لکن یکی از این دو، اصطلاحی است غیر رایج و مربوط به گذشته است و دیگری اصطلاحی است رایج، مربوط به مان حال. معنای غیر رایج رئالیسم در فلسفه مرادف با کلی گرایی است که در برابر اصالت تسمیه قرار دارد و اما معنای رایج، معنایی است که در برابر ایدئالیسم قرار می گیرد. امنیت ملی و بقای دولت, نقش مرکزی را در رهیافت واقعگرایی ایفا می کنند؛ این ارزش ها هستند که آموزه و سیاست خارجی واقع گرایانه را شکل می دهند .اصولا دولتها برای تامین زندگی خوب برای شهروندانشان فعالیت می کنند.

رئالیسم، واقعگرایان، تربیت،