بررسی اثربخشی معنادرمانی مذهب محور در افزایش رضایت از زندگی دانش آموزان پسر دبیرستانی مبتلا به افسردگی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی مذهب محور برافزایش رضایت از زندگی در دانش آموزان پسر مبتلا به افسردگی پایه اول دبیرستان های ناحیه 4 اهواز درسال 91-90 بوده است. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری باگروه کنترل بوده است. نمونه مورد بررسی شامل 60 نفر از دانش آموزان دبیرستان های ناحیه 4 اهواز است که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای و دارا بودن یک انحراف معیار کمتراز میانگین در پرسشنامه های افسرگی بک و رضایت از زندگی هیونبر انتخاب و به طورتصادفی به دوگروه 30 نفری آزمایش وکنترل تقسیم شدند. گروه آزمایشی طی 10 جلسه 90 دقیقه ای آموزش معنادرمانی مذهب محور دریافت کردند. اما در گروه کنترل هیچگونه مداخله ای اعمال نشد. در پایان مداخلات از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. سپس مجدا بعد از گذشت یک ماه آزمون پیگیری از هر دو گروه به عمل آمد. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه های افسردگ رضایت از زندگی بوده است. داده های حاصل با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری (مانکوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل آشکار ساخت که بین دو گروه آزمایشی و گواه تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0/001) میزان رضایت از زندگی در گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه به طور معنی داری افزایش یافت. نتایج به طور معنی داری در دوره ی پیگیری تداون داشت.

Keywords:

معنا درمانی مذهب محور , رضایت از زندگی , افسردگی ,