طلایه عباسی - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی دانشگاه فردوسی مشهد
زهره سپهری شاملو - استادیار دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه فردوسی
سیدامیر امین یزدی - دانشیار دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه فردوسی

اختلال سلوک از شایع ترین علل ارجاع کودکان به مراکز بهداشت روانی، پزشک اطفال و درمانگاه های بالینی است و ‏کیفیت زندگی، تعاملات و کارکرد های مبتلایان را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد و احتیاج به مداخله ی فوری دارد. ‏هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش فرزند پروری بر افزایش پذیرش اجتماعی و بهبود بازداری رفتاری در ‏کودکان دارای نشانگان اختلال سلوک است. روش مطالعه در چهارچوب یک طرح تک آزمودنی در طول سه ماه روی 6کودک 5 ‏- 6 ‏ساله ی دارای نشانگان انختلال سلوک صورت گرفت و نتایج در مرحل غربال ، پیش ازمون، پس ازمون ‏و پیگیری بررسی گردید. یافته ها نشان میدهد درصد بهبودی دو متغیر پذیرش اجتماعی کودکان گروه آزمایش 61/30 ‏بوده است که از لحاظ بالینی معنادار میباشد. همچنین اندازه ی اثر 3/28 ‏براورد شده است که عدد بزرگی به حساب می ‏آید. در متغیر بازداری رفتاری اگرچه پیشرفت قابل توجه بوده و تغییر چشمگیری را نسبت به گروه کنترل نشان می دهدآ ‏از 50 ‏درصد کمتر بوده و به لحاظ بالینی معنادار نمیباشد. اندازه ی اثر محاسبه شده نیز متوسط ارزیابی شده است. با نتیجه گیری از یافته های فوق در مجموع میتوان گفت آموزش فرزندپروری مبتنی بر مدل رشد یکپارپحه ی انسان، می تواند در بهبود برخی ویژگی های کودکان مبتلا به اختلال سلوک اثربخش باشد

فرزند پروری،رویکردDIR،اختلال سلوک،بازداری رفتاری،پذیرش اجتماعی