فرشته آفاقی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند
علی عسکری - عضو هیات علمی دانشگاه بیرجند
هادی پورشافعی - عضو هیات علمی دانشگاه بیرجند

تعللورزی تحصیلی به عنوان عاملی از ناکارآمدی و بدعملکردی دانش آموزان در امور تحصیلی محسوب میشود.پژوهش حاضر با هدف تعیین بررسی خودپنداره تحصیلی به عنوان متغیر میانجی در رابطه بین انگیزش پیشرفت باتعلل ورزی تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر بشرویه انجام گرفت. پژوهش از نظر روش، توصیفی و ازنوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان (تعداد 590نفر) دوره متوسطه اول در سیستمشش/ سه/ سه (راهنمایی سابق) شهر بشرویه در سال تحصیلی 94-95(320 دانش آموز دختر و 270دانش آموز پسر)میباشد که با احتساب ریزش حدود 10درصد، حجم نمونه 260نفر به روش نمونه گیری طبقه ای نسبی در نظر گرفتهشد که از این تعداد، 240دانش آموز پرسشنامه ها را بطور صحیح کامل نمودند و جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش،پرسشنامه های تعلل ورزی تحصیلی(1984)( (PASS)خودپنداره تحصیلی یییسنچن (2004 )و انگیزش پیشرفت(1970 )(T.M.A)در اختیار آنها قرار گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با روشهای آمار تحلیل رگرسیونچندگانه و آماره دوربین واتسن و آزمون سوبل با بهره گیری از نرم افزارهای SPSSو AMOSمورد بررسی قرارگرفت. که نتایج آن عبارتند از: انگیزش پیشرفت اثر مستقیمی بر تعلل ورزی تحصیلی و خودپنداره تحصیلیدانش آموزان دختر و پسر دوره اول متوسطه دارد. خودپنداره تحصیلی اثر مستقیمی بر تعلل ورزی تحصیلی دانش آموزاندختر و پسر دوره اول متوسطه دارد. انگیزش پیشرفت به واسطه خودپنداره تحصیلی اثر غیرمستقیمی بر تعلل ورزیتحصیلی دانش آموزان دختر و پسر دوره اول متوسطه دارد

خودپنداره تحصیلی، انگیزش پیشرفت، تعلل ورزی تحصیلی، متغیر میانجی