تعیین اندازه بهینه قطعات اراضی و وسعت مطلوب زمین های واحدهای بهره برداری کشاورزی

بخش کشاورزی علاوه بر تامین احتیاجات غذایی جمعیت روزافزون کشور ، در هموارسازی مسیر رشد و توسعه اقتصادی نیز عهده دار نقش خطیر و پر اهمیتی است. این بخش به همراه تهیه مواد غذایی برای کل جامعه ، برخی از مواد اولیه مورد نیاز بخش های صنعت و خدمات را نیز تامین می کند. در کنار دو عملکرد مذکوز، بخش کشاورزی نیروی کار لازم و سرمایه اولیه برای بخش های خدمات و صنعت را فراهم نموده و موجب ایجاد اشتغال و تامین درآمد برای اقشار وسیعی از جامعه می گردد. این بخش از اقتصاد با تولید و صدور کالاها، ارز مورد نیاز را برای توسعه و گسترش بخش کشاورزی و سایر بخش های اقتصاد تامین می نماید . علاوه بر آن بخش کشاورزی بازار مناسبی جهت محصولات تولیدی سایر بخش ها بشمار می رود. با توجه به اهمیت و نقش بسزای بخش کشاورزی در توسعه اقتصادی و انتخاب آن به عنوان محور توسعه در سیاستگذاری های کلان اقتصادی کشور ایران، مطالعه و تحقیق در خصوص وضعیت این بخش و چالش ها و فرصت های پیش روی آن در مسیر توسعه پایدار از جایگاه ویژه ای برخوردار است . یکی از چالش های فراوری بخش کشاورزی که در اتلاف منابع آب ، اتلاف بخشی از اراضی زراعی جهت مرزبندی ، کاهش بهره وری نهاده های تولیدی کار و سرمایه و افزایش هزینه مبارزه با آفات و سایر هزینه های تولید این بخش تاثیرگذار است، یکپارچه نبودن اراضی زارعین و کم بودن مساحت زمین های واحدهای بهره بردار است. در این تحقیق سعی می شود که یکی از مهمترین تنگناهای بخش کشاورزی تحت عنوان تقطیع و پراکندگی اراضی و تاثیر آن بر بهره وری زمین های کشاورزی مورد بحث و بررسی قرار گیرد.