بررسی اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی انفرادی بر بهبود رضایت زناشویی

شواهد بسیاری در این زمینه وجود دارد که زوجین در جامعه معاصر، مشکلات شدید و فراگیری راهنگام برقراری و حفظ روابط عاشقانه و صمیمانه تجربه می کنند. بنابراین، هدف تحقیق حاضر اینبوده است تا اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی انفرادی را بر افزایش رضایت زناشوییو دو مولفه موثر در رضایت زناشویی شامل رضایت از ارتباطات زناشویی و نحوه حل تعارضاتزنان متاهل بررسی نماید. برای بررسی اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی انفرادی ازمطالعه تک آزمودنی A–Bبا مداخله نما استفاده شده است؛ که طرح نیمه آزمایشی و در مقولهطرح های کاربردی و توسعه ای می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل زنان متأهل ساکن درناحیه 9شهرداری شهر مشهد، با هدف بهبود رضایت زناشویی خود، که در جریان اطلاعیه پژوهشدر سال1393قرار گرفته اند، بوده است. انتخاب نمونه مورد پژوهش به شیوه غیر تصادفی و از نوع دردسترس بود. تک آزمودنی گروه آزمایش، بصورت هفتگی 12جلسه45دقیقه ای درمان وجودی بهشیوه انفرادی، و تک آزمودنی گروه مداخله نما بصورت هفتگی 12جلسه 45دقیقه ای آموزشریاضی عمومی دریافت کرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و سؤال آنالوگبود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ترسیم نمودار و معناداری بالینی انجام شد. بررسی یافته هادر سوال آنالوگ نشان داد که درمان وجودی به شیوه انفرادی در افزایش رضایت زناشویی موثرتراز مداخله نما می باشد. همچنین، بررسی مجدد پس از گذشت سه ماه از پایان مداخلات، نشان دادکه اثربخشی درمان وجودی به شیوه انفرادی بر رضایت زناشویی زنان متاهل پایدار است. بعلاوه،بررسی یافته ها نشان داد که فرضیه های پژوهش مبنی بر بهبود و نیز پایداری رضایت از ارتباطاتزناشویی و نحوه حل تعارضات پس از دریافت درمان وجودی به شیوه انفرادی، تاییدگردید. با توجهبه یافتههای تحقیقی پیشنهاد می شود که درمانگران به منظور افزایش رضایت زناشویی زنان متاهل،از درمان وجودی به شیوه انفرادی استفاده کنند

Keywords:

رضایت زناشویی , ارتباط زناشویی , حل تعارض , مطالعه تک آزمودنی A–Bبا مداخله نما