بررسی رویکرد جوامع در استفاده از طب سنتی و مدرن گیاهی (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

طب سنتی ایران با پیشینه چندساله ، ظرفیتهای بالایی در زمینه پیشگیری و درمان بیماری ها دارد که در تعامل با طب نوین می تواند بسیاری از مشکلات بهداشتی و پزشکی را حل نماید. از آنجایی که طب سنتی ایران عمدتا بر پایه استفاده از گیاهان دارویی است، بسط و توسعه آن در کشور نه تنها یکی از راه های گسترش صنعت گیاهان دارویی است ، بلکه بنا به توصیه سازمان بهداشت جهانی، مناسبترین راه برای دسترسی عموم به طب مطمئن و ارزان قیمت است. با این حال هنوز متاسفانه کوچکترین تحولی در سیستم گیاه درمانی سنتی ایران که به صورت غیر بهداشتی و ابتدایی در عطاری ها عرضه می شود، رخ نداده است، به طوری که تنها 3 تا 4 درصد داروهای شیمیایی ایران ، منشاء گیاهی دارند. این در حالی است که 54 درصد داروهای شیمیایی موجود در جهان از گیاهان منشاء گرفته اند. توجه به دیدگاه ها و پیشنهادهای مصرف کنندگان از این دسته از مواد دارویی، به عنوان اصلی ترین عامل در بازار گیاهان دارویی، می تواند راهنمای شایسته ای برای برنامه ریزان و سیاستگذاران صنعت دارویی کشور باشد. به طوری که با شناخت سلیقه ها و رویکرد جوامع در مصرف گیاهان دارویی عملا بتوان برنامه ریزی مناسبی را جهت برخوردار شدن از یک سیستم بهینه تولید و مصرف این گروه از گیاهان و فرآورده های آن ارائه داد تا شاهد بازیابی اصالت و فرهنگ مصرف گذشته آن باشیم. براین اساس، در تحقیق حاضر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی، میزان شناخت و دیدگاه افراد مختلف در سطح شهر اصفهان که سابقه ای دیرینه در استفاده از گیاهان دارویی دارند، نسبت به مصرف این گیاهان به اشکال سنتی و فرآوری شده آن (مدرن) جهت شناخت معایب و مزایای آنها، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این بررسی نشان می دهد علیرغم وجود رضایت و علاقه مندی افراد در استفاده از طب گیاهی ، وجود برخی از مسائل نظیر گرانی، غیر بهداشتی بودن، کیفیت پائین محصولات ارائه شده در طب سنتی و همچنین مواردی مانند بیمه نبودن دارو های گیاهی، عدم شناخت این داروها توسط برخی افراد به ویژه طبقه ضعیف در طب مدرن گیاهی عملا استفاده از گیاه - درمانی را با رکود مواجه ساخته است.