آموزش، دانش محوری و جهانی شدن در کشورهای در حال توسعه با تأکید بر ایران

جهانی شدن به معنی یکپارپحه سازی و ادغام اقتصادها، فرایند پیچیده ای است که برجنبه های گوناگون زندگی ما اثر ‏می گذارد. رشد سریع اقتصادی، توسعه ی اینترنت و ارتباطات و حمل ونقل آسان، افزایش جریان سرمایه های مستقیم ‏خارجی، ورود به بازار کالاهای سرمایه ای، دسترسی به بازارکشورهای ثروتمند، افزایش علوم تکنولوژی و فن آوری، پیشرفت در دستاوردهای آموزشی تلفیق آموزش های بنیادی درکشورهای کم تر توسعه یافته و در حال توسعه با سایر ‏کشورهای پیشرفته جز، دست آوردهای جهانی شد، تلقی می شود. از طرف دیگر با گسترش علم و تکنولوژی، جهان ‏شاهد ارائه ی علوم و فنون جدید است. درچنین وضعیتی که علوم به سرعت دگرگون می شوند تطبیق سیستم های ‏آموزشی اهمیت قابل ملاحظه ای برای کشورهای جهان دارد. بنابراین کشورهای که اهداف توسعه ی پایدار را دنبال می کنند. با تغییرات سریع در ساختار اقتصادی، علمی و آموزشی خود به نیروی کاری که از اصول فن آ وری های نو و تخصص های بالا برخودار باشند، نیازمند می باشند. این امر اهمیت انعطاف پذیری سیستم آموزشی را در ارائه ی خدمات در سطوح مختلف آموزشی و پژوهشی بدنبال دارد. نظر به اهمیت آموزش در توسعه ی همه جانبه ی کشور، دولت ‏درتدوین برنامه ی چهارم ودرسند چشم انداز بیست ساله، خردگرایی و دانایی محوری را مورد توجه ی جدی قرار داده ‏است. به نظر می رسد که این مهم با تلاش شبانه روزی و طاقت فرسای مسوولین و جویندگان دانش، بازنگری در سیستم ‏آموزشی، پژوهشی و با تاکید بر نوآوریهای علمی، برای کشور ما امکان پذیر است

Keywords:

فن آوری های نو , توسعه ی پایدار , دانایی محوری , آموزش وجهانی شدن