تعامل اخلاق و تربیت در نظام آموزش و پرورش

روش ها و نگرش های کنونی به تربیت دینی غالبا با ظاهر بینی، عوام زدگی و برخوردهای اداری و بخشنامه ای همراه است وموجب می شود که دانش آموزان صرفا بر اساس یک ردیف تکالیف انظباطی و اجباری مراسم مذهبی را به جا آورند. از این روسوال اساسی این است که چه نوع آموزش و پرورشی در ابعاد برنامه ریزی، روش ها و فعالیت ها می تواند به همراه سایر نهاد های تربیتی در تحقق اهداف تربیت دینی و ترویج فرهنگ نماز در مدارس می تواند کارآمد و اثر بخش باشد؟ برای پاسخگویی به این سوال و دستیابی به اهداف تربیت دینی، توسعه و ترویج فرهنگ تعالی بخش نماز و ارتقای نمودهای عملی آن در سطوحمختلف زندگی باید به آنچه که در مدارس می گذرد، با نگاهی نقادانه و محققانه نگریست. تربیت دینی در شرایطی محقق می شود که موانع بازدارنده از مسیر طبیعی رشد فطرت برداشته شود و مقتضیات تغذیه کننده و تقویت کننده این مسیر نیز فراهم آید. در حقیقت می توان گفت آسیب شناسی تربیت دینی در مدارس بیش از هر موضوع دیگری برای پیشگیری از موانعدینی شدن دانش آموزان و فراهم شدن شرایط مستعد برای نهادینه شدن ارزش های مذهبی در آنها قابل توجه باشد. در نهایت باید گفت فراهم کردن شرایط مساعد و توجه کردن به نیازهای معنوی دانش آموزان به منظور گرایش باطنی به امر نماز و اطاعت مطبوع از فرامین الهی، بستر اصلی و تربیت دینی را در مدارس شکل می دهد.

Keywords:

تربیت دینی , گرایش باطنی , آسیب شناسی تربیت دینی , اطاعت مطبوع