بررسی اثر بخشی طرحواره درمانی بر کاهش نشانه ها، شدت طرحواره های ناسازگار اولیه، ترس از صمیمیت و تصور از خود مبتلایان به اختلال شخصیت اجتنابی

زمینه و هدف: طرحواره درمانی که توسط یانگ و همکارانش به وجود آمد، درمان نوین و یکپارچه ای است و از تلفیق روش ها و رویکرد های گوناگون در قالب یک رویکرد منسجم برای اختلالات منش شناختی بنا شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی طرحواره درمانیبر کاهش نشانه های اختلال شخصیت اجتنابی، طرحواره های ناسازگار، ترس از صمیمیت و افزایش تصور از خود می باشد. مواد و روش: اینپژوهش از نوع طرح تک آزمودنی A-B می باشد که نمونه آن 4 نفر مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی بودند و از مصاحبه نیمه ساختار یافته SCID ، پرسشنامه میلون، پرسشنامه ترس از صمیمیت، پرسشنامه تصور از خود و YSQ در پژوهش استفاده گردید. در این پژوهش پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز گردید و 61 جلسه طرحواره درمانی انفرادی برگزار شد و جلسه پیگیری پس از یک ماه بعد از جلسه آخردرمان، اجرا گردید. یافته ها: این پژوهش که از طریق تحلیل دیداری نمودار به دست آمد نشان داد که شدت علایم اختلال شخصیت اجتنابی،طرحواره های ناسازگار و ترس از صمیمیت آزمودنی ها پس از مداخله، کاهش و تصور از خود افزایش یافته است. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی در کاهش نشانه های اختلال شخصیت اجتنابی، شدت طرحواره های ناسازگار، ترس از صمیمیت و تصور از خود مبتلایان به اختلال شخصیت اجتنابی اثر بخش می باشد

Keywords:

طرحواره درمانی , اختلال شخصیت اجتنابی , پژوهش تک آزمودنی