ارزیابی تحلیلی کارآیی مکانیزم های کنترل جریان تحمل پذیر خطا در شبکه های میان ارتباطی

در بسیاری از محیط های ارتباطی، علاوه بر کمینه ساختن تاخیر پیام یا بیشینه ساختن توان عملیاتی شبکه یکی از مباحث مورد توجه توانایی استمرار کار شبکه در صورت خرابی تک تک مولفه های آن می باشد. طبیعت سوئیچینگ خزشی (WS) به توان عملیاتی بیشتر و تاخیرهای کمتر پیام منجر می شود، اما در نزدیکی نواحی خرابی، این رفتار سبب ازدحام سریع شده و شبکه را به بن بست سوق می دهد. در حالی که تکنیک هایی هم چون مسیریابی تطبیقی می توانند مشکل را تا حدی برطرف سازند، به خودی خود نمی توانند مساله را حل کنند. بدین ترتیب، این نگرش به انگیزه ای برای توسعه تکنیک های مختلف سوئیچینگ منجر گشته است. در این مقاله، ما از رویکرد مدل سازی تحلیلی برای تحلیل های مقایسه ای بین سه مکانیزم کنترل جریان تحمل پذیر خطا، یعنی سوئیچینگ های پیشاهنگی (SS) ، مداری پایپ لاین (PCS) و مداری (CS) استفاده کرده ایم. بررسی مقایسه ای کارایی نسبی سه روش سوئیچینگ نشان می دهد که SS بهبودهای کارایی قابل توجهی (نزدیک به کارایی WS) را نسبت به PCS و CS برای نرخ های کم و متوسط خرابی فراهم می سازد. PCS نیز می تواند کارایی بهتری را در مقایسه با CS تدارک دیده و تحت ترافیک های سبک و متوسط، به ویژه هنگامی که به میزان سخت افزار مشابهی نیاز باشد، نزدیک به SS یا اندکی بدتر از آن عمل کند.

Keywords:

شبکه های میان ارتباطی , تحمل پذیری خطا , سوئیچینگ مداری پایپ لاین , سوئیچینگ مداری , سوئیچینگ پیشاهنگی