بررسی رابطه بین کمالگرایی و خودشیفتگی مرضی با علائم اختلال خوردن دردانشجویان دختردانشگاه پیام نور طبس

زمینه و هدف: اشتغال ذهنی فزاینده با وزن، غذا و شکل بدن ویژگیهای اختلالات ناتوانکنندهای است که اختلالات خوردن نامیده میشود ودو مفهومی که با در نظر گرفتن نقش محوری اهمیت خود میتوانند با اختلال خوردن مرتبط باشند؛ اختلال شخصیت خودشیفته و کمالگراییاست. لذا هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین کمالگرایی و خودشیفتگی مرضی با علائم اختلال خوردن در دانشجویان دختر دانشگاه پیام نورطبس بود. روش کار:این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و جامعه آماری این تحقیق،شامل کلیه دانشجویان دختر 81 تا 30 سال دانشگاه پیام نورشهرستان طبس درسال 1393-94 بود. نمونه این تحقیق شامل 240 نفر از دانشجویان دختردانشگاه پیام نور طبس بود که به روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای انتخاب شدهاند.گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه وداده ها با استفاده از روش همبستگی و رگرسیون تجزیه وتحلیل شد. یافته ها:یافتههانشان داد که بین خودشیفتگی مرضی و علائم اختلال خوردن رابطه معنادار وجود ندارد وبین کمالگرایی مثبت و علائم اختلالخوردن رابطه معنادار منفی وبین کمالگرایی منفی و علائم اختلال خوردن دانشجویان رابطه معنادار منفی وجود دارد و بین خودشیفتگی آسیبپذیر و علائم اختلال خوردن دانشجویان رابطه معنادار وجود ندارد همننین بین خودشیفتگی بزرگمنشانه و علائم اختلال خوردن دانشجویان رابطه معنادار وجود ندارد.یافتههای مکمل حاکی از اینست که پس از کنترل متغیر سن و تأهل خودشیفتگی بزرگمنشانه با علائم اختلال خوردن رابطهمنفی معنادار داشتهاند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تنها یک فرضیه از مجموع فرضیات، با پژوهشهای قبلی و مبانی نظری تحقیق مطابقت داشته؛ اینگونه میتوانتبیین نمود که احتمالاً عوامل فرهنگی و مذهبی نقش قابل توجهی در عدم ارتباط بین متغیرهای خودشیفتگی و کمالگرایی با علائم اختلال خوردن داشته است.