تبیین نقش فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی در مواجهه با بحران تربیت دینی در قرن بیست و یکم ارائه یک الگوی مفهومی

سالهاست که در مجامع گوناگون علمی و فرهنگی کشورمان ، صحبت از بهسازی و ارتقای سطح تعلیم و تربیت اسلامی در مواجهه با بحران تربیت دینی به میان آمده است. از طرفی با پیشرفت فناوری های اطلاعات ،ارتباطات و الکترونیک و پیدایش پدیده ی جهانی سازیو وقوع جنگ های نرم در عرصه های فکری و فرهنگی در قرن بیست ویکم ،لزوم پرداختن به پژوهش در خصوص یافتن شیوه های موثرجهت بستر سازی و ایجاد باورپذیری دینی به عنوان درونی کردن و نهادینه ساختن ارزش های اسلامی در افراد جامعه، بسیار محسوس است. در تربیت دینی تعیین مرزها از اهمیت زیادی برخوردار است، لذا نبود مرز در عصر ارتباطات باعث می شود برخی افراد را به سمتیسوق دهد که رنگ و بوی تربیت دینی خود را از دست بدهند . برخی معتقدند با ایجاد قرنطینه یا همان تربیت گلخانه ای در پی دوام تربیتدینی هستند، لیکن سوال اساسی این است که تا چه مدت زمان می توان با ایجاد قرنطینه افراد را از محیط های نا مطلوب دور نگه داشت؟ عده زیادی معتقدند دیر یا زود این مرز هم در هم خواهد شکست. باید دید آیا تربیت دینی ظرفیتی برای حضور موثر و متناسب با فضای جدید این عصر خواهد داشت؟ لذا در این مقاله برآنیم تا با ذکر مولفه های تربیت وتدین به ارائه یک نقشه یا الگوی مفهومی برای تربیتدینی بپردازیم و همچنین سعی برآنست پرده از عدم تعارض میان تربیت دینی و قدرت ارتباطی عصر حاضر بر اساس مبانی تعلیم و تربیت اسلامی برخواهد داشت ، زیرا اگر نظام تربیت دینی منزلت و اعتبار عقلانیت را به طرز چشمگیری مورد توجه قرار داده باشد عصر حاضر نمی تواند تهدیدی علیه نظام تربیت دینی باشد.

Keywords:

تعلیم و تربیت اسلامی , بحران تربیت دینی , قرن بیست و یکم , الگوی مفهومی