جلال کاسب زاده - کارشناسی ارشد عمران ژئوتکنیک، دانشگاه شهید بهشتی، تهران
حسین محمدی - کارشناس ارشد عمران پدافند غیرعامل، دانشگاه علم و صنعت، تهران
شهریار نجفوند - کارشناس ارشد عمران سازه، دانشگاه امام حسین، تهران

طراحی ایمن و بهینه پی ها و سازه های ژئوتکنیکی همواره مورد توجه مهندسین ژئوتکنیک بوده است. روش های مرسوم طراحی پی بر پایه تحلیل حالت حدی و بر اساس معیار ضریب اطمینان بنا نهاد ه شده است. در این روش ضریب اطمینانمتناسب با اهمیت پروژه، عدم قطعیت های موجود، حجم مطالعات انجام یافته و در نهایت با استفاده از قضاوت مهندسی صورت می گیرد. استفاده از معیار ضریب اطمینان به ویژه در سازه های مهم چندان مناسب نبوده و استفاده از آن منطقی به نظر نمی رسد. زیرا که ارتباط روشنی بین ضریب اطمینان و احتمال خرابی پی وجود ندارد و افزایش ضریب اطمینانبزرگ به پروژه علیرغم تحمیل هزینه الزاما به معنی کاهش قابل توجه احتمال خرابی نخواهد بود. در سالاهای اخیر استفاده از روش های قابلیت اعتماد به روش برطرف کردن ایرادات روش های مریوم مورد توجه قرار گرفته است. این روش ها باایجاد چارچوبی منطقی به کمی کردن اثر عدم قطعیت ها می پردازد و طراحی سازه ها ژئوتکنیکی را بر اساس میزان عدم قطعیت ها و درجه اهمیت سازه امکان پذیر می سازد. در این مقاله بهینه سازی ظرفیت باربری پی های سطحی و مقایسه بین روش های قطعی و احتمالاتی مورد بحث قرار گرفته است و نتایج نشان از برتری روش پیشنهادی نسبت به روش های مرسوم دارند.

ظرفیت باربری، شبیه سازی مونت کارلو، عدم قطعیت، روش قابلیت اطمینان، احتمال خرابی