محمدعلی حقیقی
مرتضی ملانژاد

افزایش عدم قطعیت و پیچیدگیهای محیطی، مسیر برنامه ریزی و سیاست گذاری را متحول کرده است. امروزه بیشتر سازمانها برای افزایش توانمندیها، رشد و بقای بلند مدت و کاهش ریسک عملیات خود نیازمند تدوین برنامههای استراتژیک می باشند. این برنامه ها ارتباط مستقیمی با سیاست ها، اهداف و مأموریت ها، اندازه، پویایی، درجه پیچیدگی و ساختار سازمان دارد از این رو برنامه ریزی های استراتژیک می بایست با نگاه به آن عوامل تعیین گردد. وضعیت پیچیدهای پیش روی مدیران و برنامه ریزان، سازمان را ناگزیر می کند که از اندیشه و رویکرد سیستمی برای شناخت، تجزیه و تحلیل فرصت ها، موقعیت ها، تهدیدها و محدودیت های محیط بیرونی و جنبههای مثبت و منفی (نقاط قوت و ضعف) درونی سازمان استفاده نموده، آنگاه توانایی ها و ظرفیت های سازمان را با اطلاعاتی که از تجزیه و تحلیلی ها بدست آمده و تقویت نموده تا شرایط برای اجرای برنامه ها در سازمان بوجود آید. برنامه ریزان می بایست با شناخت میزان آمادگی استراتژیک سازمان، چشم اندازهای آتی و استراتژی ها را ترسیم نموده تا سازمان بتواند با شرایط آینده پیش روی خود سازگاری و انطباق داشته باشد و به عملیات و بقای خود ادامه دهد. در این مقاله سعی گردیده است مدلی مناسب جهت ایجاد بستر مناسب جهت اجرایی شدن استراتژی های سازمان ارائه گردد که با بررسی ابعاد مختلف آسیبهای برنامه های استراتژی به شناسایی و ارزیابی عوامل تأثیرگذار در جاری سازی استراتژی های سازمان می پردازد. جهت پیاده سازی مدلی، شرکت احداث و توسعه ریلی مپنا بعنوان مطالعه موردی در نظر گرفته شده است

آسیب های برنامه استراتژی ، رهبری استراتژیک ، مدیریت تغییر ، آمادگی فرهنگی ، آمادگی ساختاری ، آمادگی سیستمی