مدیریت سنتی آب در بخش کشاورزی (مطالعه موردی شهر سمنان )

مدیریت آبیاری بخش کشاورزی در مناطق کم آب از زمانهای قدیم مورد تاکید مردم بوده است و در طول زمان تکامل یافته است. در شهرسمنان، بعنوان یکی از مناطق خشک ونیمه خشک نظام آبیاری از مقررات خاصی برخوردار بوده که هم اکنون نیز کم وبیش اجرا میشود.تنها رودخانه دائمی سمنان رودخانه گل رودبار بوده که نیازهای آبی مردم راتامین می کرده است . رود مذکور پس از طی مسافت زیاد وارد آب پخش کن شده و پس ازکاهش فشارآب توسط آب شکنها به شش استخر زاوغان، کوشک مغان ،کدیور،ناسار،لتیبار و شاهجوی وارد شده ودر نهایت به زمینهای کشاورزی ختم میشود. پارا محل تقسیم آب استخرهای سمنان است.بستر جوی آب درپارا طوری ساخته شده است که آب بطور یکسان حرکت کرده و در قسمت پایانی درسطحی کاملا مساوی شش قطعه چوب به نام برجم آب را به سوی جویهای کوچکتر هدایت می کند . در یک سطح بلند ودریک برج نگهبانی پارابان با وظیفه نظارت بر جریان آب مستقر است. استخرهای سمنان دارای گروه آبیاران باوظایف متفاوت بالغ بر ٥٤ نفروبا اوراق واسناد، وسایل خاص ومقیاس های معین مبادرت به تقسیم آب مینمایند. از آنجاکه آب نقش مهمی درمناطق کم آب دارد مدیریت آن دربخش کشاورزی نیز مهم جلوه میکند . هدف اصلی از این بررسی این بوده است که مشخص گردد که مدیریت آب دربخش کشاورزی درشهرسمنان چگونه بوده است. بدین منظوربا استفاده از منابع مختلف و به صورت کتابخانه ای و اسناد ومدارک موجود و مشاهده موضوع مورد بررسی قرار گرفت.

Keywords:

مدیریت سنتی , آب , کشاورزی , سمنان