بهنام داودی - دانشیار، مهندسی مکانیک، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران
سیدحسن موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی مکانیک، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

تکنولوژی تولید تحت تأثیر جنبه های متناقض اقتصادی و اکولوژیکی بسیار سنگین است و آن دسته از محصولات و تکنولوژی متقاضی دارند که محیط زیست را کمتر آلوده کنند. با توجه به اثرات سمی سیالات برش و فاکتورهای زیست محیطی مرتبط با ماشینکاری، اینگونه مواد به یک مشکل بزرگ تبدیل شده است. بنابراین جایگزینی روش های تولید با فرآیندهایی که بی نیاز از مواد خنک کننده باشند بهترین گزینه می باشند. ماشینکاری خشک، یکی از این گزینه هاست که به معنی عدم استفاده از سیالات برش در فرآیند ماشینکاری است. در این فرآیند به علت عدم استفاده از سیالات برشی، هیچ خطری محیط زیست و کاربر را تهدید نمی کند ولی اشکال عمده این فرآیند، چسبندگی قوی بین براده و سطح ابزار است که ناشی از حرارت تولیدی و سایش ابزار است. از سوی دیگر، خراشیدگی و شکست مربوط به تنش های سایشی موجب آسیب دیدگی ابزار می شود که نه تنها نرخ برداشت مواد را تحت تأثیر قرار می دهد، بلکه صافی سطح تمام شده قطعه کار را نیز کاهش می دهد. این مقاله به بررسی راهکارهای ارائه شده برای کاهش حرارت تولید شده در ابزار و به دنبال آن افزایش عمر آن و کیفیت سطح بهتر قطعه تمام شده در فرآیند ماشینکاری خشک اختصاص دارد.

ماشینکاری خشک، محیط زیست، بافت سطحی ابزار، عملیات تبریدی، لوله های حرارتی