رحمت مدندوست - دانشیار دانشکده فنی دانشگاه گیلان
فرید نظری طشی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران- سازه دانشگاه آزاد مشهد

با توسعه ی صنعت بتن و افزایش کارآمدی آن در پروژه های راهسازی، استفاده از آسفالت بتنی به روش قالب لغزنده مطرح می باشد. بتن های معمولی که درفرآیند راهسازی استفاده می شوند، برای رسیدن به تراکم مدنظر در طراحی و سطح صاف و مناسب، نیاز به ویبره دارند، اما استفاده از ویبره در متراکم کردن بتن دارای محدودیت است. محققان در تلاش برای حذف ویبره، به ترکیب بتن خودتراکم رسیدند. اما این ترکیب به علت سیالیت زیاد این مخلوط، دیگر ویژگی مهم بتن های مورد مصرف در راهسازی به روش قالب لغزنده، که قابلیت حفظ شکل بود را برآورده نمی کرد. ایده ی اصلی تولید بتن روان، تولید بتنی است که بیشترین خودتراکمی را در عین کمترین سیالیت داشته و بتنی با خصوصیات مابین بتن نرمال و خود تراکم باشد. در این مقاله، بتن خود تراکم و بتن روان، با استفاده از میکروسلیس به میزان 5 و 10 درصد ساخته شدند و در حالت تازهف تحت آزمایش های جریان اسلامپ، زمان (T(50، قیف V و جعبه L برای بتن خودتراکم، و آزمایش های اسلامپ و مقاومت سبز برای بتن روان قرار گرفتند و مشاهده شد که با افزایش درصد میکروسیلیس، خواص رئولوژی هر دو نوع بتن کاهش می یابد. در حالت سخت شده آزمایش های مقاومت فشاری، کششی و خمشی در سنین 7، 14، 28 و 90 روز انجام گرفت. در آزمایش های مقاومت های فشاری، کششی و خمشی، مشاهده گردید که با بالارفتن سن نمونه ها، مقاومت آنها نیز افزایش یافتند و با مقایسه ی مقاومت های طرح های بتن خودتراکم با طرح های بتن روان ملاحظه گردید که بتن روان در هردو طرح 5 و 10 درصد جایگزینی میکروسیلیس، مقاومت بیشتری از خود نشان می دهد و در نهایت با مقایسه ی نتایج بدست آمده از نمونه های ساخته شده، مشاهده شد که بیشترین مقاومت های فشاری، کششی و خمشی در بتن روان حاوی 10 درصد میکروسیلیس است.

بتن خودتراکم، بتن روان، میکروسلیس