میثم هاشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشگاه یزد، تهران
حسین ابوئی - استادیار و عضو هیأت علمی، گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشگاه یزد، یزد
محمود حائری - استادیار و عضو هیأت علمی، گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشگاه یزد، یزد

میان فقها اعم از امامیه و اهل سنت در عقد یا ایقاع بودن وصیت اختلاف است. برخی وصیت را عقد و بعضی دیگر ایقاع می دانند که ثمره این اختلاف در قبول نمایان می شود. آن دسته از فقها که وصیت را عقد می دانند قبول را لازم و برخی از ایشان شرط صحت می دانند و آن دسته از فقها که وصیت را ایقاع می دانند قبول را لازم نمی دانند چرا که این نوع قرار داد یک طرفه بوده و نیازی به قبول طرف دیگر نیست. از جمله مباحثی که ثمره آن می تواند راهگشا باشد، قبول وصیت برای حمل است. با توجه به شرایط خاص جنین آیا قبول وی لازم است؟ و اگر لازم است بر عهده چه کسی است؟ با نظر به اختلاف میان فقها، قانون ایران راه فقهای معتقد به عقد بودن را پیش گرفته و قائل به لزوم قبول شده که در وصیت حال، ولی را عهده دار قبول دانسته است. به نظر می رسد در صورت صحت وصیت برای حمل نیازی به قبول موصی له نبوده و با توجه به اهلیت تمتع و حصول معلق علیه انتقال موصی به صورت گرفته و موصی له مالک موصی به می شود.

قبول، موصی له، فقه امامیه، فقه اهل سنت، وصیت