ارزیابی تغییرات کاربری اراضی وتاثیر آن درمیزان تولید رواناب: مطالعه موردی حوضه آبخیز تنگ سرخ شیراز

در این تحقیق برای شناسایی عرصه های سیلخیز از 2 نوع تصویر ماهواره ای مربوط به سنجنده اچ – آر – جی اسپات 2005 (1384) و تی - ام لندست 4 مربوط به سال 1988(1367) استفاده گردید و با استفاده از روش SCS سیل خیزی حوضه برای سال های مربوطه برآورد گردید. در ابتدا نقشه کاربری براساس تصاویر موجود تهیه گردید از ترکیب نقشه گروه هیدرولوژیکی و کاربری، نقشه شماره منحنی برای بازه زمانی مورد نظر تهیه گردید. سپس مقادیر ضریب نگهداشت خاک برآورد گردید. با استفاده از DEM به روش TPSs و رابطه گرادیان بارش حداکثر 24 ساعته نقشه همباران تهیه شد. بیشترین کاهش سطوح مربوط به کاربری مراتع وجنگل ها به ترتیب 1401/9 و 223/5 هکتار و بیشترین افزایش سطوح مربوط به کاربری اراضی بایر و دیمزار های کم بازده به ترتیب 986/2 و 602/5 هکتار می باشد. برای ارزیابی صحت لایه های کاربری تهیه شده از ضریب کاپا استفاده گردید که به ترتیب برای تصاویر اسپات و لندست 0/91 و 0/86 محاسبه گردید. نتایج نشان داد که بیشترین افزایش در CN در تغییر کاربری از مرتع به دیمزار و بیشترین کاهش در نمایه نگهداشت خاک در تغییرکاربری دیمزار به بایر رخ داده است. نقشه پهنه بندی پتانسیل سیلخیزی حو ضه در 5 کلاس خیلی کم ، کم ، متوسط ، زیاد و خیلی زیاد نشان داد که در طی بازه زمانی 18 سال سیلخیزی حوضه 22 درصد افزایش یافته بطوریکه با کاهش درصد پوشش گیاهی عمق رواناب به صورت نمائی افزایش داشته است.

Keywords:

تغییر کاربری , سیلخیزی , شماره منحنی , سنجش از دور , سامانه اطلاعات جغرافیایی