زهرا سادات میرصانع - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران – آب
محمدرضا کاویانپور - دانشیار دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی ، دانشکده عمران

در گذشته اقدامات زیادی در جهت اجرا و بهره برداری طرحهای توسعه منابع آب در کشور انجام گرفته که هدف برخی از آنها توسعه محلی بدون یکپارچه نگری و توجه کمی و کیفی به چرخه آب در کل حوضه آبریز بوده است. تجربیات تلخ ناشی از ضعف یکپارچه نگری در مدیریت و توسعه منابع آب, دغدغه های جدی برای ایجاد تعادل در عرضه و تقاضای آب به صورت پایدار پدید آورده که تدوین برنامه های توسعه منابع آب در کل حوضه آبریز و مدیریت منابع آنرا بصورت جامع و پویا, به ضرورت حیاتی تبدیل نموده است. از سوی دیگر ماهیت فرابخشی و تاثیر متقابل مدیریت منابع آب و بخشهای اقتصادی, اجتماعی و زیست محیطی و ملاحظات سیاسی, فرهنگی و بین المللی, چالشهای عمده ای را فراروی مدیریت بخش آب کشور قرار داده که با استفاده از رویکردها و روشهای دهه های قبل, به هیچ وجه قابل حل نبوده و کاربرد آنها حتی ممکن است نتایج معکوس و نامطلوبی ایجاد نماید. لذا انجمن های بین المللی و دولت های مختلف به این نتیجه رسیده اند که بحران آب یک بحران حاکمیتی است و بنابراین در جستجوی بهبود حاکمیت بخش آب بمنظور سرمایه گذاری موثر و کارآمد در آن هستند. این مقاله به بررسی مفهوم, ضرورت و منافع مدیریت بهم پیوسته منابع آب در سطح حوضه آبریز بنابر تجربه های جهانی پرداخته و اصول بکارگرفته شده در اجرای این چارچوب را مورد بررسی قرار می دهد. همچنین راهکارهای مدیریتی در جهت اجرای بهتر اصول مدیریت یکپارچه و بهم پیوسته منابع آب ارائه شده است.

توسعه پایدار, مدیریت بهم پیوسته منابع آب، حوضه آبریز