بررسی عدم وجود رویکرد تکنولوژیکی در معماری معاصر ایران با تمرکز برمشخصه های پایداری زیست محیطی

ورود فناوریهای نوین به سرزمینهایی که هویت و تاریخ غنی آنها در زمینه هنر و معماری در تقابل با نمودهای تکنولوژیک قرار دارند،چالشهایی را دامن میزند؛ چراکه در اکثر این جوامع همانند ایران، زیرساختهای لازمجهت مواجهه با موضوع جهانی شدن فراهم نبوده است. در هزاره جدید، جهانی تازه در دست ساخته شدن است و معماری اجتماعی ترین هنری است که میتواند با ایجاد انسجام مکانی، نوعی نوعی تداوم زمانی را جهتآفرینشی نوبنیاد برای شکوفایی یک تمدن منجر شود. پرسش اصلی پژوهش آن است که آیا میتوان شاخصه هایی را جهت کاربرد فناوریهای نوین در راستای ارتقای کیفیات فضایی معماری معاصر با حفظ پایداری زیستمحیطی تعریف کرد؟ براساس نتایج این پژوهش بهره گیری از فناوریهای نو با تمرکز بر مشخصه های پایداری زیست محیطی در هماهنگی با شرایط اقلیمی، حفظ ارزشهای فرهنگی- اجتماعی و اصول معماری بومی مهمترین شاخصهای ایجاد مطلوبیت در معماری معاصر ایران به شمار میآیند که از این رو هدف از تحقیق نگارنده ارائه راهکارهایی در راستای استفاده از تکنولوژی نوین جوامع پیشرفته برای ایجاد معماری شرقی و جریان ساز می باشد

Keywords:

رویکرد تکنولوژیکی , معماری معاصر ایران , پایداری , زیست محیطی