کاربرد لیزر در پدیده احتراق سریع

طرح احتراق سریع برای اولین بار در سال 0991 به وسیله Tabak ، Munro و Lindl پیشنهاد شد. آنها احتراق در ناحیه فشرده مرکزی سوخت به وسیله یک لیزر اضافی با پالس کوتاه و شدت بالا رامطرح کردند. مزیت روش احتراق سریع آن است که فشرده سازی و احتراق، جدا از هم هستند، در نتیجه برای محرکی با انرژی ورودی کم، بهره ای بالاتر فراهم می کند، که خطای مجاز بیشتری را در ساخت هدفممکن می سازد. سوال تعیین کننده برای طرح احتراق سریع این است که آیا می توان انرژی احتراق را به پلاسمای قبل از انفجار منتقل کرد یا نه. مشکل اینجاست که پلاسما به وسیله هاله گسترده ای از پلاسما احاطه شدهاست. پالس کوتاه لیزر باید به طریقی در این هاله نفوذ کرده و انرژی خود را به ناحیه فوق چگال مرکزی برساند. چگالی بحرانی هاله، تا فاصله ای چند برابر قطر لکه داغ از ناحیه هسته چگال مرکزی،شکل می گیرد. جفت شدگی نور لیزر و الکترون های فوق حرارتی، در این چگالی بحرانی، باعث بهره بسیار کم می شود. امید می رود که استفاده از اثرات نسبیتی و فشار پاندروماتیو، بتوانند راهی برای رساندن نور لیزر پر شدت به نزدیک هسته فشرده ارائه دهند

Keywords:

احتراق سریع , لکه داغ , لیزر با پالس کوتاه