پدرام امیری - دانشجوی کارشناسی ارشد -دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه –دانشکده علوم انسانی-گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری-کرمانشاه-ایران

شهرها در طول فرآیند رشد خود به مرحله ای از رشد می رسند که نیاز به تجدید کالبد و نوسازی پیدا می کنند. بافت های فرسوده شهریکه زمانی براساس الگوهای شهری و با تأثیر از شرایط اقتصادی- اجتماعی ساکنان و ویژگی های محیطی به وجود آمده اند، امروزه بر اثرگذشت زمان و تغییر در الگوهای فضایی ساخت و ساز، قابلیت زندگی را از دست دادهاند و دارای مشکلات زیادی از لحاظ شرایط کالبدی،عبور و مرور، اقتصادی و اجتماعی برای زندگی امروزی است بنابراین استفاده از برنامههای راهبردی در جهت بهسازی و نوسازی اینبافت های فرسوده دارای اهمیت بسیاری است. در این میان میتوان از راهکارهای مشارکت دولتی و در سطحی بالاتر، شراکت وتوانمندسازی اجتماع محلی و نیروهای غیردولتی دخیل )شهروندان، بخش خصوصی، مالکین و...( در امر بهسازی و نوسازی بافت فرسودهمدد جست. در تحقیق حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی و با بیانی تحلیلی- توصیفی ابتدا تعاریفی از انواع بافت فرسودهو روشهای مداخله در آن را بیان کرده و سپس ابعاد اجتماعی محدوده بافت فرسوده شهر کرمانشاه بررسی قرار می گیرد، که در نهایتنتایج به دست آمده از این پژوهش نشان میدهد که شهر کرمانشاه به عنوان مرکز استان، قابلیت تبدیل شدن به مرکزیت غرب کشور ومحور اصلی شرق به غرب در رابطه با کشورهای غرب خاورمیانه و از آنجا اروپا را دارا می باشد. بنابراین جلب و جذب جمعیت بیشتر ومتناسب آن، ارتقای کمی و کیفی خدمات و امکانات شهری و منطقه ای در شهر و به ویژه در بافت تاریخی و مرکزی باید مورد توجهقرار گیرد.

بافت فرسوده، بهسازی و نوسازی، کرمانشاه، ابعاد اجتماعی