محمود محمدی - استادیار دانشکده شهرسازی و معماری دانشگاه هنر اصفهان
صنم آفریدی - پژوهشگر دوره دکتری شهرسازی، گروه تخصصی شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

قانون سازمان مدیریت بحران کشور در سال 1387 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. با توجه به حادثه خیز بودن کشور ما کههمواره در معرض مخاطرات طبیعی قرار دارد و این حوادث خسارات بسیار انسانی و مادی جبران ناپذیری به بار آورده اند، ایجاد مدیریتیهماهنگ و جامع و تخصصی شدن مدیریت بحران امری اجتناب ناپذیری به نظر می رسید. این سازمان با هدف کلی ایجاد مدیریتیهماهنگ و یکپارچه برای مدیریت بحران در سطح کشور بر اساس قانون تشکیل شد. تدوین برنامه ها و سیاست های ملی مرتبط بامدیریت بحران، هماهنگی و ایجاد آمادگی در سازمان های مختلف مانند وزارتخانه ها، سازمان های دولتی، نهادهای عمومی غیردولتی،شوراهای اسلامی، شهرداری ها و ... برای اجرای مدیریت بحران، ارائه آموزش های لاز از طری رسانه های مختلف، ایجاد مدیریتیکپارچه در امر سیاست گذاری، برنامه ریزی، ایجاد هماهنگی و انسجا در زمینه های اجرایی و پژوهشی، برنامه ریزی و هماهنگی جهتسازماندهی و آموزش کلیه تشکل های مردمی، کمک به توسعه و گسترش مؤسسات علمی و مشاوره ای فعال و ... از اهداف اصلی تشکیلاین سازمان به شمار می رود. با توجه به اهمیت این قانون، تحلیل و آن که در حال اجرا می باشد، برای کمک به اجرای بهتر و مؤثرتر وبرطرف کردن نقاط ضعف و استفاده از فرصت های پیش روی قانون و مقابله با تهدیدهای آن ضروری به نظر می رسد، لذا در ادامه بهتحلیل قانون مذکور از جنبه های مختلف پرداخته می شود.

مدیریت بحران، قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران، شورایعالی مدیریت بحران، پیشگیری