یدالله صادقی - دکتری مدیریت و برنامه ریزی شهری دانشگاه تربیت مدرس تهران
سروه سلیمی - کارشناس ارشد مدیریت و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد تهران شمال

رشد سریع جمعیت شهری ناشی از افزایش طبیعی جمعیت و مهاجرت های روستاشهری که نتیجه ی انباشت سرمایه درشهرهای بزرگ بویژه پایتخت بوده است موجب آن گردید که زمین بعنوان منبع محدود، اهمیت و حساسیت خود را بیشاز پیش جلوه گر سازد. در چنین شرایطی شهرهای بزرگ دیگر قادر نیستند تا با تصاحب سطح و رشد افقی، به نیاز مسکنخانوارهای جدید و مهاجر پاسخگو باشند. لذا مسکن این بار به جای گسترش در سطح، در ارتفاع ساخته شد که نمود آن باعنوان آپارتمان خوانده می شود. این در حالی است که فرهنگ مناسب آپارتمان نشینی در میان قشر عظیمی از آنان کهدر حال حاضر به این نوع از سکونت در کشور ما و بویژه تهران روی آوردهاند وجود ندارد. در این راستا و برای پرداختن بهاین پرسش که «راهکارها و شیوه های حل مشکلات فرهنگی موجود در آپارتمان نشینی و ارتقای فرهنگ آپارتمان نشینی در تهران کدامند؟» پژوهشی شکل گرفت که هدف از آن دستیابی به راهکارهای حل مشکلات فرهنگی زندگی آپارتمان نشینی است. نتایج این پژوهش -که از نظر ماهیت از نوع پژوهش های کمی و از نظر هدف در زمره تحقیقات کاربردی قرارداشته وبه روش توصیفی- تحلیلی و بر پایه راهبرد پیمایش انجام گردید- نشان داد که با افزایش سابقه سکونت افراد و خانوارها درواحدهای آپارتمانی، میزان مشکلات آنها نیز کمتر خواهد بود. همچنین شرکت در جلسات گروهی درون آپارتمانی، ازمشکلات موجود در زمینه فرهنگ آپارتمان نشینی می کاهد. به انضمام آنکه بین میزان آموزش و میزان مشکلات فرهنگیآپارتمان نشینی، رابطه معکوسی وجود دارد.

شهرنشینی، فرهنگ، آپارتمان نشینی، تهران، آموزش