لیلا زایرحجازی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری, دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، گروه معماری، تهران، ایران
منصور سپهری مقدم - دانشیار مدعو گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

آب یکی از عناصر طبیعی به شمار می رود که ماهیتی تغییر ناپذیر دارد هرکجا که ظاهر می شود، کاربرد آن باید منعکس کننده برداشتطراحان و سازندان از طبیعت باشادد دسترسی به منابآ آب از دیر باز به عنوان یکی از مهمترین عوامل در مکان یابی شتری مورد توجهبوده است. آب در شکل هندسی در اکثر بناها متجلی می شودو به نوعی مرکزیت وحدت معماری در آب شکل می گیردد نکته حایز اهمیتدر این نیارش مبتنی بر این است که طرح مساله تفریحی- آبدرمانی در این محیط ها صحیح تر است. یکی آبدرمانی شاید مسئله درمانپزشکی ، بیماری و غیره را یادآوری می نماید. و این موضوع مهم برای شخص بیمار و هم برای افراد غیر بیمار دارد و تلقین آن با طبیعت و مناظر زیبا و بوجود آوردن محیطی که افراد به صورت اجتماعی در ظاهر در تفریح و استراحت پرداخت ولی عملاً به صورت فردی به مداوا و آب تنی می پردازند و می توانند یاد و خاطره درمان را از بین ببرد. طرح پیش رو از این منظر که حفظ ارزش های معماری و شهرسازی گذشته ارچجیت داشت و موجب تقویت هویت شهری می شود و از نظر دارا بودن پتانسیل خوب توریستی دارای امتیازات بالایی می باشد.

مهاباد، آب درمانی، مصالح بومی