انسیه ولی - استاد دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات، محلات، ایران
نسترن سیفی کرده ده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات، محلات، ایران

از ابزارهای اصلی معماران در طراحی معماری توجه به بستر و زمینه معماری و داده های طرح می باشد، که رویکرد اصلی طراحی را تعریف میکند. این رویکرد ها به گزینه های متعدد طراحی منجر شده و در نهایت ارزیابی موفق تری از راه حل ها و طراحی های کامل تر را به دنبال دارد.با وجود اقداماتی که در جهت بهبود فرایند طراحی معماری انجام شده به ندرت روش های طراحی معماری روشنی در راستای کمک به زمینهگرایی صورت گرفته است. درحال حاضر بی توجهی به بستر در بسیاری از طراحی ها در آموزش معماری در دانشگاههای امروز رایج است. از اینرو تحلیل و مقایسه و بررسی نمونه های موجود و اثار معماران بزرگ برای پاسخ گویی به چگونگی استخراج راهکار های طراحی آنان درمواجه بامعماری زمینه گرا و دستیابی به سرنخ هایی به منظور برانگیختن قوه تخیل طراحان در بهره گیری از ان ضروری به نظر می رسد. در این مقالهتلاش بر این است دو معمار زمینه گرا، معمار ایرانی بهرام شیردل و دیگری معمار نیویورکی جان هیداک با هم مقایسه می شوند تا در این روندعلاوه بر بررسی شاهکارهای این دو معمار مولفه هایی از طراحی ان در زمینه گرایی نیز استخراج و دسته بندی شوند. درواقع نگارندگان با بهرهگیری از روش توصیفی تحلیلی و مطالعات تیوریک کتابخانه ای و الکترونیکی واکنش های این دو معمار را در برابر معماری زمینه گرا بررسیکرده اند، که نهایتا با کنکاش ومقایسه رویکرد های الهام از معماری زمینه گرا در کار های این دو معمارو دسته بندی و سپس راهکار هایی برایبهره گیری از زمینه و بستر طرح جهت استفاده طراحان از آنها پیشنهاد شده است. راهکار هایی چون استفاده از خطوط و پتانسیل سایت، استفادهاز شیب، توجه به نحوه قرارگیری فرم در درون سایت و زمینه و بستر طرح ارایه می گردد.

طراحی زمینه مبنا، بهرام شیردل، جان هیداک، معماری زمینه گرا، بستر طراحی