اصول برنامه ریزی کالبدی مجتمع های مسکونی برای افزایش ضریب امنیت اجتماعی ( مطالعه موردی: مجتمع مسکونی امیر در عظیمیه کرج )

نظریه برنامه ریزی شهری و امنیت اجتماعی از مکتب جامعه شناسی شیکاگو و مطالعات اولیه اکولوژی شهری در سال 1916 میلادی آغاز شد. بر این اساس آسیب شناسی فضاهای زیستی و پیدایش کیفیت،پراکندگی جرائم، ناآرامی های محیط های زندگی در مناطق مختلف جهان مورد بررسی قرار گرفت. باتوجه به اینکه بشر در طول قرون در پی اتخاذ تدابیری جهت مبارزه با پدیده ناهنجاری اجتماعی و پیشگیری از وقوع آن بوده است. هدف عمده شناخت ابعادی از مجتمع مسکونی می باشد که در آن امنیت ساکنان مورد توجه است. یعنی در این تحقیق سعی شده تا تاثیر ابعاد فرهنگی ،اجتماعی، بر برنامه ریزی کالبدی مجتمع های مسکونی مورد توجه قرار گیرند. هدف این مقاله نشان دادن چندین راهکارهایی است که امنیت در طراحی معماری را جهت کاهش ناهنجاری و جرم را با مؤلفه های امنیت در معماری بررسی نموده در طراحی مناسب و کاربردی مؤثر از فضای محیط ساخته شده که منجر به کاهش فرصت های مجرمانه،ترس از جرم و بهبود کیفیت زندگی باعث ایجاد امنیت روانی در محیط می شود. در تحقیق با روش کیفی ( میدانی ( پرسشنامه ای )) و جمع آوری اطلاعات در آن به روش کتابخانه ای ( استفاده از منابع مکتوب و اینترنت ) و همچنین با رویکرد تحلیلی - تفسیری از موضوع به هشت مؤلفه می رسد که با هماهنگی و یکپارچگی اجزاء تأثیر بیشتری جهت رسیدن به یک دستورالعمل طراحی در مجتمع مسکونی با بیشترین ضریب امنیت را نشان می دهد. مولفه های ذکر شده در یک مجتمع مسکونی در عظیمیه کرج مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن ارائه گردیده است.

Keywords:

امنیت , مجتمع مسکونی , طراحی معماری , کاهش جرم , ناهنجاری